Nazywam się Olgierd Langer. Nie jestem pisarzem. Nie jestem też naukowcem. Ani lekarzem. Na kotach znam się o tyle, o ile zna się każdy, kto dzieli życie z kotami przez ponad dwadzieścia lat. (Napisałem „dzieli życie", a nie „posiada", bo według mnie nie można posiadać żywej istoty. Można się nią opiekować, spędzać z nią czas). A mimo to napisałem książkę poświęconą nauce, terapii onkologicznej i... kotom. Jestem informatykiem, typowym nerdem, „koderem". Jestem też pasjonatem historii nauki i filozofii nauki. Jestem też kimś, kto wraz z rodziną przeżył bardzo trudne starcie najbliższej mi osoby z chorobą nowotworową i czymś, co nazywamy przewrotnie „służbą zdrowia", a co niestety w większości wypadków ze „służbą" nie ma niczego wspólnego. To zmusiło mnie do dowiedzenia się czym jest na przykład „doksorubicyna liposomalna", „mutacja BRCA1", „HIPEC" i „chemioterapia neoadjuwantowa". Musiałem też nauczyć się czym różni się wkłucie centralne od portu naczyniowego. Musiałem też nauczyć się samemu wykonywać zabieg wymiany igły Hubera w porcie naczyniowym u pacjenta, bo w niektórych szpitalach pielęgniarki odmawiały wykonania takiej procedury, twierdząc, że nie mają „przeszkolenia" w tym zakresie. Dawno temu (w innym życiu, chciałoby się powiedzieć) pisałem sporo artykułów do pism branżowych na tematy, na których się znałem z racji wykonywanej pracy. W jednym z pism miałem nawet swoją stałą rubrykę. Dzieliłem się z czytelnikami wiedzą na tematy, które mnie interesowały. Wiedzy medycznej nigdy nie zgłębiałem i nigdy nie miałem zamiaru jej zgłębiać. Zostałem zmuszony do jej przyswojenia stykając się z niekompetencją „służby zdrowia".